Հեյ, լսու՞մ ես,
մեզ վաղուց էր տրված լռելն ու չխոսելը,
և մինչև անգամ կոկորդին չորացած
լացն էր բացակա,
և մեզ մեր ինքնությունն էր անհայտ․
մենք կրում էինք բեռն անխոս,
մենք տանում էինք ցավն
ու լուռ էինք մնում
մի իշաբեռն ինչ՞ էր,
մենք հազարն էինք տանում,
մենք սովոր էինք ախր,
և մենակությունը բազմակեցություն էր դարձել,
և ցավն հաճելի էր շատ,
և աղոթքը քֆրտոց էր,
Հեյ, լսում ես՞․
մենք գոռու՜մ էինք ախր․
մենք ցավում էինք հաճելի․
125․․․
