տխրությունը ծաղիկերով են դիմավորում,
դրանից վատը չի՜ լինում երևի․
այդպես էին խոսում 100 դրամանոց ծաղիկները,
երբ նրանց ունկնդիր էի․
մինչև հիմա կարոտը տխրում է -
100 դրամանոց ծաղիկների համա՜ր, որ տխրում էին,
և կորուստ էին ապրում - քնելուց առաջ․
տխու՜ր էին ցնծում․
հետո ինչ որ մեկը պատահաբար պարզել էր -
100 դրամանոց ծաղկի կորուստը շա՜տ մեծ է․
նույնը՝ նույն կերպ մնաց,
կորուստը կորուսյալ մնաց հետո․
մի օր էլ մարշրուտկայի վարորդն հաշվեց վաստակածը -
ինչքան՜ 100 դրամանոց կար․
100 դրամանոց ծաղիկը դեռ ապրում է․
ես չեմ տեսել նրան․
125․․․
Տխրությունը պետք է անկոչ հյուրի պես դիմավորել , ով էլ որ լինի , ինչ էլ որ լինի...
ReplyDeleteինքը անկոչ հյուր չի, ինքը մեկ-մեկ տան տերնա երևի․
ReplyDelete